nieidealną matką być nie oznacza być matką beznadziejną, chyba?

W moim matkowaniu najwięcej jest, jak pisałam, poczucia winy.

że jest się gdzie indziej niż dziecko, na przykład w pracy. Albo robi się coś, co sprawia frajdę, bez dziecka, a jak się jest z tym dzieckiem, to i tak jakoś niewystarczająco, i nie wygląda to jak reklama serka almette, a przecież powinno.

że nie jest się wystarczająco dobrą.
Mam tak bez przerwy.

I jeszcze strachu.

Nigdy nie byłam dziewczyną/kobietą ćwierkającą nad cudzymi dziećmi, ze swoimi jakoś udało mi się dogadać.Z naciskiem na "jakoś". I bardzo cieszę się, ze już są podrośnięte. Że uniknęły - cudem zapewne - śmierci łóżeczkowej, moich niezgrabnych poczynań, otrucia z mej przyczyny, menigokoków (czy czegoś w tym stylu), alergii, powikłań po ospie, że mają za sobą problemy żłobkowo-przedszkolne.

Udało się i wyrosły nastolatki lub coś ponad to.

ale

Przed nimi narkotyki, pierwsze lub drugie papierosy, wódka i seks, nieplanowane ciąże, miłosne zawody...i pierdylion innych zagrożeń, których nie jestem w stanie ogarnąć.

Dławię się chęcią zamknięcia ich obojga w domkach z piernika i pilnowania 24 godziny na dobę. Dławię się bezradnością.

Wiem, że mogłam kiedyś zrobić dużo dużo więcej. W ciąży jeść więcej nabiału i warzyw, nie wziąć tabletki przeciwbólowej, wcześniej rzucić palenie, później nie zapomnieć raz czy dwa podać witaminki i surowiej pilnować przy lekcjach... Więc wracamy do poczucia winy.

Gdyby obowiązywało coś jak prawo posiadania dzieci, prawdopodobnie nigdy nie zostałabym uznana za osobę nadającą się na matkę.

Ale na szczęście ja, matka nieidealna, mam fajne, nieidealne dzieci.

Jedno z tych dzieci mi kiedyś obiecało, że będzie pielęgnować mój nagrobek.

I w ten oto sposób - zakładając, że dziecię zostało wychowane w duchu obowiązku spełniania obietnic, mam zapewnioną opiekę i pamięć. I niech tak zostanie :)