jak jadowita na głowę upadła i sędzią została, czyli chronologiczno-chaotyczne sprawozdanie z weekendu

zdaje się, że najpierw było „omatko, omatko, omatko” i w takim mniej więcej nastroju wsiadłam w piątek do autobusu – szarpana wątpliwościami, że wyrodnie dziecię nieletnie zostawiam na pastwę, a sama udaję się zażywać rozrywek i przyjemności (?!), żegnana wyrzutami rodzicieli (a na co Ci to?),  usiłująca jeszcze po drodze przyswoić conieco fachowej wiedzy.

zdaje się, że zobaczywszy ciemny i ponury (pomimo fantastycznej słonecznej pogody) ślepy zaułek na krakowskim Kazimierzu, w którym miał być zlokalizowany hotel, na który było mnie stać, prawie się rozpłakałam. Przy recepcji dowiedziałam się, że w pokoju oprócz mnie, matki dzieciom, kobiety z rozstępami i zmarszczkami (i zbliżającą się wielkimi krokami miesiączką), ceniącej sobie już nieco pewną kameralność, jeśli chodzi o codzienną higienę,  będą spać czterej panowie – Włoch, Japończyk, Ukrainiec i Polak. Jak w kawale, ale mnie nie było do śmiechu.

zdaje się, że od panicznego biegu przedsiebiedokądkolwiekbyledalejstąd powstrzymał mnie wrodzony optymizm, przytłaczający ciężar torby oraz myśl o zapisanym w telefonie  numeru pewnej osoby której wprawdzie jeszcze nie znałam, ale czułam że w razie czego…

I to przeczucie było dobrym przeczuciem, o czym później

wróciwszy w nocy ujrzałam mój tajemniczy zaułek tętniący życiem – za szarymi ścianami schowana była najwyraźniej popularna knajpka, a w pokoju, w poświacie księżyca pobłyskiwały na łóżkach stopy. Rano objawiła mi się twarz Japończyka, który spał obok, a Włocha jedynie słyszałam, bo donośnie chrapał. Reszty męskiego towarzystwa nie miałam okazji oglądać - w czasie mojej nieobecności się wynieśli. Byłam nieco otumaniona, w końcu przeżyłam tę noc w nienaruszonym stanie, zaczęłam się jednakże zastanawiać, czy nie jest to swoistą porażką. 

Naszła mnie także refleksja, że spędzenie nocy POD całkiem przystojnym Włochem nie jest jednoznaczne z nocą upojną. Włochowi następnego dnia usiłowałam wytłumaczyć, machając rakietą, czego się uczę, ale chyba w końcu dobitnie mu wyjaśniłam, że chcę być krzesłem…   

cdn